Een bekend verschijnsel als vorm van celcommunitcatie is onder andere de ‘apoptose’, oftewel de geprogrammeerde celdood. Voor de geboorte van een baby worden bijvoorbeeld hulpweefsels aangemaakt, zoals vliezen tussen de vingers en tenen, die de bloedvaten aanmaken om voedingsstoffen aan te dragen. Na afloop krijgen deze cellen het commando om te verdwijnen en dan worden ze weer door het lichaam opgeruimd. De overdracht van het commando is een vorm van communicatie.
Een test met sommige holtedieren maakt ook iets duidelijk: Wanneer in een vroeg stadium in het laboratorium een volledige scheiding tussen celgroepen van een embryo wordt gemaakt en het zich ontwikkelende organisme daardoor in tweeën wordt gedeeld, dan onstaan er twee complete, volledig ontwikkelde individuen. Ontbrekende cellen worden in de beide exemplaren weer aangevuld. Wordt er een gedeeltelijke scheiding gemaakt, en daarna wordt een van de beide ontwikkelende celgroepen gedood, dan gaat de andere ook dood. De boodschap wordt door de cellen die nog contact maken overgedragen naar de andere helft. Alsof het doodssignaal van de ene celgroep ontvangen wordt door de andere en dienovereenkomstig uitgevoerd.
Soms is het heel opvallend wat er bij mensen in hun stofwisseling verandert. Bij sommige kankerpatienten ontstaat plotseling een afkeer van het eten van vlees. Zelfs de geur van vlees doet hen al walgen, terwijl zij voorheen wel altijd vlees lekker hebben gevonden. Maar het eten van een gekookt ei heeft dat niet tot gevolg. Stel dat dat het gevolg kan zijn van het slachtproces zelf. Het vlees bevat de fysieke kenmerken van het stervensproces van het geslachtte dier. Normaal zal een gezond mens dit signaal niet bespeuren, maar een verzwakte patient kan in een toestand van verhoogde gevoeligheid zijn gebracht. Hoewel het eiwitmateriaal in het gekookte ei weliswaar ook dood is, is er geen levend dier voor geslacht en heeft het geen doodsnood meegemaakt. Het draagt dus geen ‘ik ga dood’ informatie.
Biologisch gezien is het verschil tussen apoptose en plotselinge celdood: bij apoptose worden cellen langzaam kleiner omdat de celinhoud wordt afgebroken en geleidelijk aan de bloedbaan afgegeven. Uiteindelijk verdwijnt ook de celwand. Bij gedwongen celdood (zoals bij chemokuren) worden cellen beschadigd en komt de celinhoud plotseling zonder voorafgaande afbraak in de bloedbaan terecht.
Nog een voorbeeld: Vlinders hebben een uiterst indrukwekkende geurzin. Zij kunnen feromonen waarnemen die zelfs bij een concentratie van 1 op de 10 tot de macht -15 moleculen per m3 lucht de mannetjes kunnen leiden naar de lokatie van de vrouwtjes exemplaren. Dat ligt in de orde van grootte van 1 molecule per kubieke meter lucht. Feromonen zijn hormoonachtige stoffen die door de lucht worden overgedragen. De verdunning waarbij zij nog prima kunnen navigeren ligt in de orde van grootte die ook bij homeopathische medicijnen worden toegepast. En homeopathie zou niet kunnen werken? De zintuigen van mensen zijn niet geschikt om deze signalen te detecteren. We missen kennelijk de fijngevoeligheid voor bewuste waarneming, hoewel onze cellen er klaarblijkelijk toch op kunnen reageren.
Bij mensen komt het voor dat iemand een identieke tweelingbroer heeft die op grote afstand van de ander woont. Op goede dag bellen ze elkaar op met de vraag: 'is er iets gebeurt?' Ja zegt de ander: 'ik heb vandaag een kies laten trekken en heb pijn in mijn kaak.' Het lijkt op draadloze communicatie die buiten het bereik van ons waarnemingsvermogen ligt. En niet alleen de gevoelens maar ook de biologische reakties. Kijk en raak overtuig van de Quantum Entanglement van indentieke tweelingen.